Het is wat stil geweest op dit blog. Vanaf augustus 2022 kwam ik in een persoonlijke crisis terecht. Ik bleek borstkanker te hebben. Op het moment van ontdekking had ik geen flauw idee wat me allemaal nog te wachten stond en dat was maar goed ook want dan was ik wellicht in paniek geraakt. Het heeft namelijk nogal impact. Waarschijnlijk is iedereen het hiermee eens en ik had het ook bevestigt als men mij voordien gevraagd had of mij de diagnose zou raken. Het verschil met het zelf ervaren is echter dat ik naast het “weten” ook heb gevoeld wat het met je doet als je gezondheid je in de steek laat. Emoties als ongeloof, ontkenning ( oh, met kerst hebben we het wel achter de rug 😉), vechtlust, boosheid en tot slot verdriet en angst passeerden de revue. Een rollercoaster zoals menigeen het noemde.

Waarom hierover dan nu een blog?

Doordat ik borstkanker heb (had?) werd ik patiënt. Jarenlang was ik aan het lobbyen voor persoons gerichte zorg, en dan met name de houding en gesprekstechnieken die daar bij horen. En nu mocht ik de andere kant ervaren, als patiënt. Ervaren wat het met je doet als je begrepen wordt en je ervaart dat je gezien en gehoord bent. Mijn blog van oktober 2020 “je weet niet hoe het gaat lopen” waar ik vertel over een podcast waarin ervaringen in het communiceren met cliënten/patiënten door hulpverleners besproken wordt met GZ psycholoog Maartje van de Heuvel, had niet actueler kunnen zijn. Hier wordt gewezen op het maken van contact. Dit doe je door de patiënt aan te kijken, het tempo van je gesprek aan te passen, geduld te hebben en stiltes durven laten vallen. Ik heb het allemaal ervaren hoe weldadig en belangrijk dat dit voor mij als patiënt was en is. Het is een misverstand dat dit veel tijd kost, sterker nog ik durf nu te beweren dat het goed contact met de patiënt tijd oplevert. In mijn geval, als ik me gezien en gehoord voel, maakte dit me rustiger en meer open om te kunnen blijven luisteren. Zo denk ik nog met veel dankbaarheid terug aan de nachtzuster die signaleerde dat ik niet slapen kon (ik voelde me letterlijk aangeschoten wild na mijn operatie die zwaarder was uitgevallen dan vooraf aangegeven)  en even op de rand van het bed ging zitten. Ze toonde medeleven door aan te geven; “er is ook zoveel gebeurd!”, terwijl ze in stilte daar een paar minuutjes zat en mijn arm vast hield. Dat was genoeg, ik voelde oprecht meeleven en we zochten samen naar een oplossing voor mijn waakzaamheid en hierna sliep ik nog een uurtje of 2.  Of de oncoloog die bereid was naar mijn brief te luisteren waarin ik het “niet gezien worden” en me een nummer voelen, onder woorden probeerde te brengen. Ik was angstig voor afwijzing want ik voel me afhankelijk als patiënt. Maar ze had tijd, luisterde en bood excuus aan. Er mogen fouten gemaakt worden, niemand is perfect. Het is belangrijk ze te erkennen en er wat mee te doen. Dit heeft onze relatie hersteld. 

En nu, bijna 11 maanden later, ben ik er weer. Nog niet helemaal maar wel voor een groot deel en een hele ervaring rijker. Nog meer dan voorheen zou ik een pleidooi willen houden voor persoonsgerichte zorg. Niet moeilijk met modellen maar door goed te kijken naar de patiënt, naast de patiënt te gaan staan, geduld te hebben en afstemmen op wat er op dat moment nodig is. Van harte beveel ik het boek van Dirk De Wachter “Vertroostingen” aan. Een boek dat iedere zorgverlener zou moeten lezen. Hij vond troost in de aanwezigheid van de ander, hoe treffend!

Mede menselijkheid tonen en een klein gebaar is het halve werk!