In 2016 heb ik een supervisie traject beschreven in het vakblad “Beweegreden”. Het doel was om supervisie meer onder de aandacht te brengen van fysiotherapeuten en wat dat voor hen kan betekenen.

Ik kwam ertoe om dit stuk te schrijven omdat een supervisant, Hans,  zo enthousiast was over het gelopen traject. Het had hem zo veel gebracht en hij vond dat dit veel te weinig bij zijn collega`s bekend was.  Hij kende genoeg collega`s die op hun tenen liepen of tegen een burn-out aanzaten.   Door het traject was hij zich zelf weer bewust geworden van zijn kernwaarden, waar zijn (negatieve) energie naar toe ging en hij kon dit ombuigen naar een manier van werken die hem weer voldoening gaf, die minder vermoeiend was en die hem weer voldoende energie gaf om er weer lekker tegen aan te gaan.

Jammer genoeg zijn er nog te weinig mensen op de hoogte van de mogelijkheden die supervisie hen biedt.

Zelf ben ik ook erg enthousiast over ACT,  de acceptance and commitment therapy waarbij je in enkele gesprekken goede en snelle resultaten boekt.

Ik zal daar binnenkort een uitgebreid blog aan wijden.